Thinking and dreaming

Een blond 16 jarig meisje wandelde door het park heen. Ze had haar handen in haar tessen geduwd en haar kap over haar hoofd getrokken. Ze had donkere hakken aan die pasten bij haar skinny jeans. ze hield van deze jeans. Hij was lekker slordig en toch skinny. Het leek alsof er gaten inzaten en had een nonchalant uiterlijk. Ze had een knalgeel tanktopje aan waar een donut opstond met de vrolijke tekst 'eat me'. Echter was Steffi niet zo vrolijk. Ze mistte Daniël ontzettend. Hij was de jongen die ze aanzag als haar broer ookal was hij dat helemaal niet. Nee, hij zou nooit haar broer kunnen zijn. hij was donkerder. Hij was niet blank zoals de meeste mensen en toch... Toch voelde Steffi zich aangetrokken tot hem. Ze hield van donkere jongens en dan verbaasde je het ook niet dat ze enkel nog maar met negers thuis was gekomen. Steffi had altijd in de stad gewoont en dat had ze geweldig gevonden. Nu woonde ze hier, meer in een buitenwijk zonder die vele shopstraten. Zonder al die leuke negers waar ze zo gek op was. Zij en Daniël hadden 1 ding gemeen. Ze hielden van engelse dingen dus ook tekstjes. Zo hadden ze ooit met alcoholstift op hun buik een tekstje geschreven. "Until the colour of a man's skin, is of no more significance... than the colour of his eyes" Steffi grijnsde eens om die gedachte. Dat was al een hele tijd geleden dat ze dat deden. Ze voelde hoe een druppel op haar kap boorde. Ze rolde eens met haar ogen, ook dat nog. Toch bleef ze rustig doorwandelen. Ze wou even al haar gedachten op rij zetten voor ze bij die manege aankwam. Waarom ging ze er ookal weer heen? Ze had er afgesproken met iemand die haar een baantje in de stad aan kon bieden ergens in een winkel. Anders zou ze er nooit heen zijn gegaan. Paarden waren nu niet echt bepaald haar grootste hobby.

Hobbel de hobbel zo zag het eruit en zo ging het ook, Michelle bleef met moeite op Meadow zitten. De teugels hingen los, haar voeten hingen uit de beugels en ze stuiterde in het zadel. Meadow liet echt te kloten, Michelle was een beginner die dacht dat ze het allemaal wel wist ze moest en zou perse op Meadow naarbuiten en zodoende dat ze dan op Meadow die galloperend niet luisterend ervandoor ging, alweer…. Hij gooide wild zijn hoofd en de lucht en hinnikte opgetogen, met zijn korte beentjes kwam hij snel vooruit en af en toe sprong hij over een steen of tak heen. ’Me-adooow st-oo-pp’ Meadow stopte zeker niet, hij vondt het geweldig om iets te doen wat niet mocht. Michelle hielt het best lang vol totdat ze bij een plas kwamen en Meadow vol op de rem ging, Michelle vloog over zijn hals heen en lande met een plons in de modder plas. Het was alsof Meadow kon grijnzen en dat deed hij ook, in zijn hoofd gierde hij het uit. Uitgetogen sprong hij over de smerige natte Michelle heen en sprinte hij ervan door, hij kwam altijd wel terug… Maar dan alleen waarneer hij honger kreeg, want alleen gras kon hij niet op leven. Hij was immers dol op tum tummetjes, zijn favoriete snoepje, die Darren hem altijd gaf zijn verzorgen. De enigste die hem begreep en hem precies doorhad. Meadow kwam uit bij een meer die omgeven was met bomen gras, Meadow hielt stil om wat de drinken van het water want je greeg immers enorme dorst van al dat geren met een veel te dik kind op je rug. Nadat hij klaar was met drinken begon hij aan het verse gras te knabbelen, hij werd na een paar minuten gestoord. Verrast keek hij omhoog wat datgene kon zijn, het was een mens maar geen Michelle. Het was een slank lang mensenmeisje, die niet echt intresse leek te hebben. Meadow hobbelde dichterbij zijn teugel hij over de grond en het zadel hobbelde mee op zijn rug. Een dikke pluk manen hing voor zijn ogen, hij stopte voor het mensenmeisje en keek onder zijn dikke pluk manen door naar de vreemdeling, Meadow had een helder blauw oog en een amberkleurig bruin oog. Vandaar zijn tweede naam ‘Bright Eyes’. Toen Meadow eenmaal voor het meisje stond hield hij stil, en drukte vervolgens zijn warme neus tegen haar jaszak aan, snuffelend deed hij met zijn lip de zak open een trukje wat hij van Darren had geleerd. Hij snuffelde in haar zak naar voedsel wat er niet in zat, hij hielt zijn neus eruit en keek het meisje ondeugend aan met stralende grote ogen. Vervolgens gooide hij zijn hoofd omhoog en nieste hij luid, en schudde hij een keer met zijn hals. Geduldig bleef hij het vreemde mensenmeisje aankijken.

Steffi wandelde rustig door. Haar zwarte vest werd langzaamaan net en nog donkerder. Zwart was echt wel dé kleur voor Steffi. Ze hield er gewoon van. Toch droeg ze ook veel vrolijke kleren. Ze wist hoe belangrijk imago was in de grote stad. Als ze gingen shoppen waren er altijd wel jongens die hen na floten. Enkel gunde Steffi hen geen blik. Ondanks haar licht italiaanse afkomst zag je daar helemaal niets van. Ze leek veel meer op haar moeder. Ze vond het echt geweldig om enig kind te zijn. Haar ouders vonden alles goed en ze was rotverwend. Toch was ze geen bitch. Ze had gewoon geen interesse in blanke jongens. Die waren gewoon geen boyfriend materiaal in haar ogen. Ze kon er vrienden mee worden maar verliefd? No way, forget it! Ze was zo dol op donkerdere jongens en dat wisten ze donders goed. Ze wist dat sommigen haar daardoor vies aankeken maar dat kon haar niets schelen. Ze wist gewoon veel te goed wat ze wou. Geen enkele blanke jongen had van die gigantische grote bruine puppy ogen waar ze zo dol op was.
Ze werd uit haar gedachtengang gerukt door een opdonder van een pony. De bonte opdonder kwam naar haar toe en duwde zijn neus tegen haar jaszak aan. Steffi bleef even rustig staan maar schrok toch wat toen het dier zijn neus in haar jaszak duwde. Ze deed een stap naar achteren. 'Wat moet je pony?' Mopperde ze eerst licht geïrriteerd. Het dier bleef nu rustig staan en bleef haar aankijken vanonder die dikke voorpluk. Steffi grijnsde eens en ging naar hem toe. Ze zag dat de teugel over de grond sleepte en zuchtte eens. Waarschijnlijk weer iemand vanaf gevallen ofzo. Steffi nam de teugel van de grond en deed hem weer over zijn hals. Zachtjes streelde ze even onder zijn dikke manendos en merkte dat het lekker warm was. 'Trouwens, kleine gekkie, wat doe jij hier alleen? Waar is je ruiter?' Vroeg ze toen aan de pony. Ja ze vond het zeker een gekkerd. Het diertje had zeker en vast gevoel voor humor, iets wat haar deed denken aan Daniël. En weer was ze vertrokken om aan hem te denken. Damn ze mistte haar beste maatje echt wel. Waarom mocht ze niet gewoon daar blijven in de stad? Dan had ze hem nu niet zo moeten missen maar dat begrepen haar ouders gewoonweg niet. Wat zou ze blij zijn als het weekend was. Dan zou ze hem nog eens een dagje zien.