Finnally get the balance right.

Hij nam de tak stevig tussen beide tanden en trok er met een harde ruk aan, om een poging te wagen die sappige appel eruit te laten vallen. Hij was al zo'n paar minuten bezig, zonder succes. Hij zuchte iets wat geiriteerd, en was het van plan te laten zoals het was. Nog even keek hij nijdig richtig de appel, alsof het zijn schuld was. Vervolgens liep hij nors bij de boom vandaan, dieper het bos in. Het gebied was rijk gevult met prachtig grote bomen. Als je niet uitkeek kon je zo verdwalen. Destiny was de dwarse appel van daarnet alweer vergeten, en keek zijn ogen uit terwijl hij tussen de bomen door liep. Alle bomen waren bedekt met lange slierten, die tot de grond groen kleurde. Onmogelijk ze te ontwijken, en zo lomp als hij was beukte hij zich er doorheen. Wilgen sloegen tegen zijn vacht, het deerde hem weinig. Destiny was een harde, en zei niet snel 'au'. Hij slaakte een zucht, en lieper dieper de bossen in en bereikte een stuk bos zonder wilgen waar de takken gewoon richting de hemel groeide.

Schichtig keek Destiny richtig een een boom, waarachter geluid vandaan kwam. Hij richte zijn oren naar de plek, en zijn neusvleugels spande zich wijt, een onbekende lucht kwam hem tegemoet. Zo nieuwsgierig als hij was, liep hij dichter richting te geur. Hij zag nog niks en bleef lopen, even leek hij de geur kwijt te zijn geraakt. Maar nadat hij zijn weg volgde naar links pikte hij de geur weer, die steeds meer naderde. De geur verdween weer, raar. Hij liet het maar zo en liep verder richting een stuk bos waar geen bomen groeide en alleen maar gras. Hij zuchte en liet zijn hoofd neerstrijken naar de grond, en vervolgens begon hij te eten van het verse nog vochtige gras. Hij miste zijn oude leven totaal niet, vroeger had hij een baas een mensenbaas, Hij was immers door mensen opgevoed, zijn ouders had hij nooit gekent, als veulen werd hij goed behandeld en vertrouwde hij de mens, maar nadat hij 1 jarige leeftijd werd verkocht aan een handelaar, wantrouwde hij mensen hij werdt behandeld als een ding en vaak werd hij geslagen en sindsdien hij is ontsnapt loopt hij nu vrij rond zonder last te hebben van wie dan ook. Rustig grazend keek hij niet op of om.

~Iedereen welkom =)

Emily liep door het bos, het was prachtig hier. Een eekhoorntje schoot over het gras, dat hier mals en sappig was. Emily kwam maar langzaam vooruit, ze had haar leren laarzen nog aan en daar kon je niet zo makkelijk mee lopen. Ze had net gereden op Black Moon. Daarna had ze hem in de wei gezet, waar hij nu lekker stond te grazen waarschijnlijk. Ze nuriede een liedje in haar hoofd. Opeens doemde voor haar een witte hengst op, behoedzaam liep ze achteruit en ging achter een boom staan. Stilletjes bekeek ze de hengst, hij was nog jong niet zo oud als Black Moon tenminste. Black Moon haar 11 jarige hengst gedroeg zich nog als een hengst van 5 . Deze hengst was nog veel jonger zo te zien, misschien was hij niet eens beleerd. Langzaam kwam ze achter de boom vandaan nadat ze hem even geopserveerd had. Ze begon het liedje weer te nurieren maar dit keer hardop, haar gezang bereikte blijkbaar ook de oren van de hengst want die gingen haar richting op staan. Langzaam kwam ze wat dichterbij totdat ze zijn neus kon aanraken. "hé groote jongen wat doe jij hier helemaal alleen?" Vroeg ze zachtjes met een kalmerende werking in haar stem. De hengst leek haar niet echt agressief maar je wist het maar nooit. Ze begon te babbelen over Black Moon hoe ze hem had gekregen als drie jarig meisje en hoe ze hem had gevoerd. Ondertussen aaide ze de hengst zachtjes. Ze wist dat hij er geen woord van kon verstaan, maar het had wel een kalmerende werking dat wist ze uit ervaring.


(goed genoeg ^^ )

~YAY =D.
Hij had duidelijk mis nadat hij even had staan grazen rook hij opnieuw die geur maar deze keer vele malen dichterbijer, zijn hoofd schoot overeind, vervolgens richte hij zijn ogen vurig op een mensenmeisje dat achter een boom vandaan verscheen, Destiny schrok en wou meteen maken dat hij wegkwam door recht omkeert omtedraaien en weg te rennen. Maar iets in hem wou dat niet en zorgde er voor dat hij verstijft bleef staan kijken hoe het mensenmeisje naderde, luid zingend alsof ze vaker zomaar een paard tegenkwam. Destiny’ zijn oren stonden pal overeind zijn ogen liet hij over haar heen glijden. Hij hield nauwkeurig alles in de gaten wat ze deed hoe ze bewoog en wat ze van plan was. Zijn hoofd stond viers in de lucht zijn houding gespannen, hij stond daar in het gras als een standbeeld. Ondertussen naderde het vreemde wezen, ’He grootte jongen wat doe jij hier helemaal alleen?’ Destiny fronste en begreep geen woordt van wa t ze brabbelde, dat had hij nooit gedaan ook niet bij zou vroegere ervaringen met mensen. Maar hij kon aan de manier van hoe mensen praatte aflezen wat ze bedoelde, en dit mens leek aardig. Maar Destiny wantrouwde mensen en durfde er geen meer te vertrouwen, het meisje stond nu pal voor hem zo dichtbij dat Des haar hardslag kon horen en haar kon horen ademhalen. Het ging hem te ver toen ze haar zachte had op zijn fluweele neus drukte, hij snoof en zette een grootte stap achteruit. Hij drukte zijn oren tegen zijn schedel, en keek vurig uit zijn ogen als teken dat dit hem petje te boven ging. Hij zwaaide als een zweep met zijn staart tegen zijn achterste, en bleef het mensenmeisje nadrukkend aankijken.

De hengst drukte zijn horen tegen zijn kop en snoof, toen ze met haar had zijn fuweel zachte neus aan raakte. Hij zette een stap achteruit een zwaaide met zijn staart. Hij keek haar nadrukkelijk aan. "Sorry hoor, ik wou je geen kwaad doen". Beledigend keek Emily de andere kant op, ze meende het niet echt maar als ze dit bij Black Moon deed dan kwam hij altijd naar haar toe. Ze snoof eens een keer luid en ging toen met haar rug naar het dier toe in het gras zitten. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek de andere kant op. "Nou als jij me niet leuk vind, geef ik je ook geen aandacht meer"Zei ze boos, met nadruk maar ze schreeuwde niet. Ze voelde iets briesen bij haar oor. Ze verroerde geen vin, toen kwam de fuweelzachte neus over haar schouder en snuffelde aan haar. Lachend gaf Emily toe, ze had nog een wortel in haar tas en pakte die zonder schrikachtige bewegingen te maken. Ze pakte de wortel en hield hem voor de snuit van de Hengst. "Astjeblieft hoor" Ze keek hem met pret oogjes aan, en wachte tot hij de wortel zou pakken.


(zo goed ^^ )

~Misschien is het leuker als je niet dingen voor mij bepaald, want je doet nu zegmaar dat ik naar je toe kom. Maar misschien wil ik dat wel helemaal niet, dus misschien wil je dat in het vervolg niet doen =)

Sarcastisch bleef hij de vreemdeling aankijken, het mensenmeisje brabbelde wat mensentaal waar hij zoals altijd geen woord van begreep, maar aan de toon te horen was ze duidelijk niet echt blij met dat hij haar handdruk niet accepteerde. Wat verwachte ze dan, dat hij net als alle andere zogenaamde lieve paarden als een troeteldier het accepteerde? Niet dus. Hij snoof sarcastisch, het mensenmeisje ging in het gras zitten met zijn rug naar hem toe. Dan niet, Destiny draaide zich op en liep een eindje van het mensenmeisje vandaan, en ging verderop verder met grazen. Hij hield het mensenmeisje nog steeds in de gaten. Maar Des bleef wel in de buurt, het was toch stiekem fijn om gezelschap te hebben na maanden alleen te zijn geweest. Ookal was het mens, want hij wist ook dat een mens hem vanaf nu geen pijn meer kon doen, dat had hij zichzelf voorgenomen, dat hij het niet meer toe zou laten.

- oke sorry maar ik wist niks meeer om te doen en nu dus ook niet meer probeer wel 4 regels vol te schrijven en dan mag ik al blij zijn met dat =)

De hengst reageerde niet zoals ze had verwacht, "nouja goed dan als jij me ook niet aardig vind"zei ze teleurgesteld. Ze had nog een wortel in haar zak en wat biks. "Hier mag je hebben" ze gooide de biks op een hoopje en de wortel legde ze ernaast. Toen vertrok ze, ze was diep teleurgesteld. Ze liep weer naar de bosrand. En ging daar tegen een boom aan zitten. Wat had ze dan verwacht dat beest meteen naar haar toe kwam en haar aardig vond? Nee dit paardje was blijkbaar mensenscheuw en vertroude dus ook geen mensen meer. Hoe goed je hem ook zou behandelen. Emily wist dat dit niet waar was, maar probeerde zo de teleurstelling weg te wissen. Het lukte niet erg, "ach wat kan mij die hengst schelen, hij vind vast wel wat eten in de winter" sprak Emily hard op, maar eigenlijk wist ze wel dat dat niet helemaal waar was. Nog een keer keek ze om naar het paard en bleef naar de hengst kijken zonder hem direct aan te staren.


(zo beter )