Kijkje nemen

Met zijn handen in zijn zakken en een beetje tegen zichzelf mompelend liep hij het erf op. Dit was niet hoe hij de toekomst voor zich had gezien. Alles behalve. Maar het was nu eenmaal niet anders. Tenslotte wou hij zijn grote passie niet laten varen, en dat kon enkel op deze manier. Hij had zijn portemonnee minstens tien keer ondersteboven gedraaid maar er bleef maar niks extra uitkomen, dus daar hoefde hij al niet op te hopen. Geldbomen bestonden ook niet en hoewel hij zijn best had gedaan wou het niet op zijn rug groeien. Hij liep de stallen in en keek even rond. Het zag er hier in ieder geval wel net en verzorgd uit, dat was toch al een eerste pluspunt. Rustig liep hij naar de eerste box en loerde even naar binnen. Een nieuwsgierig paardenhoofdje kwam naar buiten en knalde bijna tegen Lucas aan. Hij grijnsde en kriebelde het dier op de neus. "Hé jongen.." hij trok even een bedenkelijk gezicht. "Of meisje. Ik hoop je hiermee niet beledigd te hebben." Hij gaf het paard een lieftallig klopje op de nek en liep toen nog even nieuwsgierig naar de tweede box. Maar nog voor hij had kunnen zien welk paard hij hier kon aantreffen hoorde hij iemand achter zich eveneens het stalgebouw inkomen. Nieuwsgierig keek hij over zijn schouder naar zijn eventuele gezelschap.

Een nieuwe start maken kon ze makkelijk. Het was gewoon even wennen. Een nieuwe plaats, nieuwe mensen en ook nieuwe paarden, waar ze een band mee moest krijgen. Een nieuwe manege zoeken enzovoorts. Maar ze zou alles doen om bij paarden te blijven. Nu ging ze op zoek naar een geschikte manege in de buurt. Dan zou ze nog wel eens kijken naar een klein plekje waar ze kon wonen. Penny had haar haren hoog opgestoken en in een knot gedraaid, ze had haar ogen zoals gewoonlijk versierd met wat mascara, verder boeide het haar niet. Vrolijk kwam ze de manege oplopen, het oogde alleen al goed. Ze zou zo op een paard kunnen stappen en weg rijden. O wat had ze daar zin in. Met een langzame pas keek ze rond. Daar waren wat stallen en verderop een kantine. Eerst een kijkje nemen bij de stallen, dan zou ze de rest wel ontdekken. Voorzichtig keek ze naar binnen. Er stonden verschillende boxen waar bij een enkeling een paardenhoofd nieuwsgierig poolshoogte kwam nemen. Penny liep de stal in. Ze kwam er echter wat later pas achter dat er iemand bij een van de boxen stond. "O, sorry, uhm.. hallo." Zei ze wat onhandig. Penny keek even naar de grond waarna ze de man aan keek. Niet zeker wetend of hij bij de manege hoorde of niet. "Werk je hier? Of.." Vroeg ze voorzichtig, niet goed wetend wat ze moest doen. Misschien klonk het ook wel stom, ze was nog totaal niet gewend aan al het nieuwe. Geef haar het oude vertrouwde maar, maar ze had besloten om er voor te gaan. "Ik ben Penny trouwens.." Een vriendelijk lachje lag om haar lippen. Lekkere start, Penny, lekkere start..

Niet ver van hem stond een meisje en hij schatte haar van ongeveer dezelfde leeftijd. Ze had hem op ongeveer hetzelfde moment opgemerkt en bood plots haar excuses aan. Lucas draaide zich nu volledig in haar richting en keek haar vragend aan. Haar excuses werden gevolgd door een onhandige hallo en Lucas toverde een warme glimlach op zijn gezicht. Hij was blij met dit soort mensen. De meeste paardenmeisjes die hij kende gedroegen zich alsof ze de beste waren omdat ze een eigen paard hadden en toen ze hoorde wat Lucas zijn geschiedenis met paarden was, kwamen ze nog een beetje bij hem flemen ook. Nee, zo'n mensen hoefde hij niet. Hij had wel genoten van de aandacht, maar daar was het dan ook bij gebleven. "Hoi." zei hij met diezelfde glimlach. Haar blik gleed naar de grond en daarna terug naar hem. Waarna ze hem vroeg of hij hier werkte. Hij lachte even en schudde vlug zijn hoofd. Ze stelde zichzelf voor als Penny. Leuke naam, dacht hij. "Neenee." grijnsde hij. "Ik werk hier niet. Beter zelfs, het is de eerste keer dat ik hier rondloop." Hij stapte naar Penny toe en stak zijn hand uit. "Lucas, aangenaam."

Goed, ze was weer eens lekker bezig om alles weer eens te verprutsen. Ze zeggen vaak de je eerste indruk alles is, daar gaat het om. Ha, lekkere eerste indruk maakte ze dan. Maargoed, het was allemaal nog een klein beetje nieuw. Maar wat wil je als je jaren bij de zelfde manege hebt gezeten en dan ineens uit het niks op het idee te komen om te gaan en ergens ander een nieuwe start maken. Penny zuchtte. Ze keek hem even aan toen hij zijn hoofd schudde. Hij werkte hier dus niet! Dat scheelde. Ze kwam alleen even rond snuffelen en als ze dan ook nog eens alles zou moeten uitleggen.. Het was niet haar sterkste kant. 'Neenee. Ik werk hier niet. Beter zelfs, het is de eerste keer dat ik hier rondloop.' Penny knikte. Hij kwam hier dus ook voor het eerst. Een opgelucht zuchtje verliet het mond van Penny. Hij stelde zich vervolgens voor als Lucas. "Aangenaam!" Zei ze met een glimlach. "Ik ben dus niet de enige die op verkenning is." Concludeerde ze even. Een onschuldig nieuwsgierig paardenhoofdje kwam uit een van de boxen. Penny kreeg een vrolijke glimlach om haar gezicht bij het zien van het dier. Ze liep er even op af, liet haar hand even hangen voor de neus en aaide het dier liefdevol over zijn neus. "Rijd je al langer? Of is dit zo'n beetje de eerste keer?" Ze keek hem nieuwsgierig aan. Terwijl ze met haar vingers, zonder dat ze het zelf echt bewust door hand, met de manen van het dier speelde.

Het meisje leek een beetje nerveus, of zelfs bang dat ze wat verkeerd deed. Lucas bleef haar met zijn warme glimlach aankijken en toen het een beetje tot haar door was gedrongen dat hij hier ook pas voor het eerst was, leek ze meteen een stuk rustiger. Hij zag vanuit zijn ooghoeken een paardenkop naar buiten steken en daarna Penny in die richting lopen. Net zoals hij daarnet had gedaan, gaf ze het dier wat aandacht en leek ervan te genieten. Ze bleef het dier aanraken, maar draaide zich naar hem terwijl ze weer begon te spreken en vroeg of hij al langer reed. Lucas had zijn handen in zijn zakken gestopt en was tegen een lege box aan gaan leunen. "Uhm.. ik heb wel al gereden ja." mompelde hij, zijn blik afwendend. Het was vast geen goed idee meteen alles prijs te geven. Tenslotte mocht hij niet dezelfde fouten maken als vroeger en hoewel dit meisje er heel betrouwbaar uit zag, moest hij uitkijken. "Jij?"

Penny stond nu wat meer ontspannen tegen de bos aan, op haar schouder leunde het hoofd van het paard. De geur alleen al van deze bijzondere dieren deed haar al goed. Ze had het paard eerst geaaid en draaide nu met haar vingers krullen in de manen. Haar vingers gleden er door heen. Ze had hem een vraag gesteld en hij antwoordde er op. "Uhm.. ik heb wel al gereden ja." Penny knikte. Ze dacht hierdoor aan haar eigen tijd op de kostschool. Ze had er vanaf haar 4e gezeten. Vanaf haar 7e was ze gaan leren rijden en kwam ze in een speciaal groepje dat zich voornamelijk bezig hield met de paarden. Penny was nooit de beste, in tegen deel. In rijden was ze altijd het slechtst geweest van de klas. Maar het verzorgen des te beter. Ze hield ervan om de paarden te verzorgen. "Een tijd, ik denk sinds mijn 7e ongeveer.' Penny glimlachte. "Maar of ik ook goed was, is het volgende." Lachte ze wat verlegen. Ze kon er niks aan doen. Ze was altijd al een verlegen meisje geweest, behalve bij de paarden. Op haar 12 was ze weer naar huis gegaan en daar naar school gegaan. Uiteraard een manege op gezocht, alleen daar duurde het even voor ze ook echt vrienden had. Deze stap was dus behoorlijk groot geweest.

Lucas knikte. Hij wist dan wel niet de precieze leeftijd van het meisje, maar vanaf haar 7de zou vast wel al een tijd zijn. Ze vertelde dat ze niet de beste was en Lucas glimlachte even. "Ah, dat zal al bij al wel meegevallen hebben." Het meisje gaf hem een verlegen indruk, echt het tegengestelde van de paardliefhebbende meisjes waar hij altijd mee omging. Of mee moest omgaan. Hij keek nog even rond en zuchtte. Het zou moeilijk zijn om dit nieuwe begin te aanvaarden. Maar vooral om lesgevers te aanvaarden. "Aangezien je nieuw bent, weet je vast ook niet waar en van wie we les kunnen krijgen?" vroeg hij rustig. Nee, het zou zeker moeilijk worden. Lucas was gewend in het midden van de piste te staan, kinderen op hun paard te helpen, moed in te spreken en nieuwe dingen te leren. Maar zeker niet om zelf bevelen op te volgen. Maar als hij bezig wou blijven met paarden, had hij vast geen andere keus.