Don't forget me

Zijn hals schuurde langs het ijzer van de staldeur, maar dat hinderde hem niet om zijn hoofd zo ver mogelijk uit zijn stal te steken. Nieuwsgierig keek hij de lange gang in waar verscheidene andere paardenhoofden met dezelfde nieuwsgierige blik rondkeken. Er liepen vele mensen rond, waarvan enkele mensen even bleven staan om hem beter te bekijken. De aaien over zijn hoofd liet hij toe, maar nadat een luidruchtig stel voor zijn stal stil bleef staan trok hij zich terug zijn stal in. De ruimte die hij had gekregen was beperkt en beviel hem allerminst. Gespannen liep hij rondjes door de stal, af en toe zachtjes hinnikend. Het was al even geleden dat iemand op zijn rug had gezeten en hij had het gevoel dat het enige wat hij de laatste tijd zag muren waren. Onrustig stampte hij op de grond waar een dunne laag stro lag. Vervolgens liep hij weer naar zijn staldeur toe, waar hij zijn bruine hoofd overheen stak. De gang was nog steeds vol, maar hij had het gevoel dat niemand naar hem keek. Hij slaakte een mistroostige hinnik uit en keek hoopvol rond. Elke spier in zijn lichaam was gespannen en hij had het gevoel dat de meeste mensen nu met een boogje om zijn stal heen liepen. Het enige wat hij wilde was aandacht en liefde, maar niemand scheen te begrijpen wat hij bedoelde. Met zijn rechter voorbeen knalde hij tegen de boxdeur aan, maar die gaf niet mee. Het opgesloten gevoel werd alleen maar erger en hij hoopte dat iemand hem snel weg zou halen uit de donkere stal. De frisse buitenlucht zou hem goed doen. Santos had behoefte zijn benen te strekken. Bovendien kon hij op deze manier nooit laten zien wat hij in huis had. Uit verveling liet hij zijn tong langs het ijzer op de boxdeur gaan, het leidde hem even af van het feit dat hij al lange tijd in een stal stond.

[Felice]

Ze zag eruit als een normale jonge vrouw die opzoek was voor een paard. Misschien als een soort verzorgpaard, misschien alleen maar voor een paar kleine wandelingen. Felice werd aangetikt door een oude man. 'Wilt U misschien een kijkje nemen bij deze pony? Ze is heel mak en ze kan goed tegen drukte.' Kort wierp ze een blik op de bruine pony die met haar manen stond te wapperen. Het beestje zag er niet slecht uit maar het was niet waar ze naar op zoek was deze keer. Zo'n pony was misschien leuk voor een tiener die een verzorgpaard zoekt of een gezin met kleine kinderen. Voor haar was het niks. Felice had niks tegen pony's, het waren geweldige beestjes die best wat pit konden hebben. Maar ze wilde een carriere opbouwen in de paardenwereld net zoals haar vader. Met zo maar een pony ging dat natuurlijk niet. Ergens moest ze starten en dat wilde ze goed doen. Met de ervaring die ze had opgedaan in de fokkerij, voor sportpaarden, en haar eigen gevoel was ze naar de paardenmarkt gegaan. Er waren zoveel mensen en paarden op een plek. Als je het niet gewend was dan voelde je je gewoon overspoeld door aanbod. Want daar was een leuk paardje, en die daar was zo schattig. Overal hoorde je gehinnik, geschraap van hoeven en gebries van onrustige paarden die de drukte niet gewend waren.
Rustig liep Felice langs de rijen paarden. Elk paard dat er capabel uitzag gaf ze een vluchtige blik. Jammer genoeg was er nog geen paard dat aan haar eisen voldeed. Felice had zeker wat over voor een goed paard maar het moest klikken en toch ook een goed sportpaard zijn. Sommige eigenaren vroegen gewoon een belachelijke hoge prijs voor een normaal paard. Een flinke knal kwam net niet over alle herrie heen maar het trok wel haar aandacht. Iets verderop zag ze een bruine hengst. Hij zag er nogal verveeld uit. Rustig baande het meisje zich tussen de mensen door.
'He jongen,' fluisterde ze zachtjes. Ze stak haar hand iets naar voren om hem te kunnen laten snuffelen voordat ze hem streelde over zijn neus. Vluchtig keek ze over de staldeur heen naar de rest van het paard. Hij zag er veelbelovend uit. 'Kan ik een ritje maken?' 'Natuurlijk, het is een Hannoveraan, hij heet Santos en hij heeft een goeie stamboom. Probeer maar.' Felice glimlachte vriendelijk, ze opende de staldeur en pakte te teugels beet om naar een niet al te volle bak te gaan. 'Laten we maar even de benen strekken.' Zei ze tegen Santos, waarschijnlijk zou dat hem veel goeds doen.

Blijkbaar was de herrie die hij gemaakt had toch nog door iemand gehoord. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een jonge vrouw naderen. Nieuwsgierig hief hij zijn hoofd en keek hij toe hoe ze dichterbij kwam. De rust die ze uitstraalde en zachte woorden die ze hem toe fluisterde kalmeerden hem iets. Zijn neus vond ze uitgestoken hand snel en hij snuffelde er even aan. Gewillig liet hij zich over zijn neus aaien, hij vond de manier waarop ze met hem omging fijn. Toen ze de staldeur opende hinnikte hij vrolijk en hij duwde kort zijn hoofd tegen het meisje als teken van dankbaarheid. Zodra ze zijn teugels vast had gepakt en hem uit de stal had geleid begon Santos opgewonden te dribbelen. Hij trok niet, maar kon zijn enthousiasme maar moeilijk inhouden. Zijn oortjes stonden naar voren gericht en hij wierp nieuwsgierige blikken om zich heen. Vele paardenogen volgden hen naar de bak, waarschijnlijk jaloers op het feit dat zij in hun stal moesten blijven staan. De bak was niet al te druk, dus dat betekende dat niet veel paarden hem in de weg zouden zitten. Hij wist dat hij stil moest staan als zij ging aan singelen, maar dat waren toevallig twee dingen waar hij een hekel aanhad. Stilstaan en aan singelen. Iets in hem zei hem dat hij zich beter goed kon gedragen, omdat hij anders weer een paar uur in de donkere box moest staan. Het voelde heerlijk om zijn benen te kunnen strekken en dat was het even stilstaan wel waard. Hij was nooit eerder in deze bak geweest, maar hij had in zijn leven al veel verschillende bakken gezien. Hij bekeek de paarden die braaf hun rondjes liepen en deden wat er van hen gevraagd was. Één paard in de hoek maakte het zijn ruiter moeilijk door te weigeren van de hoefslag af te gaan. Het gewicht dat hij op zijn rug voelde leidde hem echter weer af van het moeilijke paard. Het was tijd om aan het werk te gaan. Om te laten zien wat hij in huis had.

Felice grinnikte toen alle paardenhoofden zich omdraaiden. Santos had duidelijk de aandacht getrokken met zijn gehinnik. Ze snapte zijn blijdschap ook wel, waarschijnlijk was dit maar een saaie lange dag geweest. Het meisje gaf Santos een zacht klopje op zijn nek toen hij tegen haar aanduwde. Een ritje in de bak zou het paard zeker goed doen.
De bak was groot genoeg voor een paar man en zijn paarden. Gelukkig was het ook niet al te druk, sommige paarden konden wel is nerveus worden als ze op een kluitje zaten. Santos leek daar geen last van te hebben, en was eerder enthousiast. Felice had wel is meegemaakt in de fokkerij dat overenthousiaste paarden behoorlijk wat last konden bezorgen tijdens het singelen maar ook tijdens het rijden. Dan wilde ze te graag en had de ruiter geen controle meer over het rijden. Hopelijk was dit niet zo met Santos want hij zag er goed uit. Zeker geen paardje waar je alleen maar mee kon wandelen of de hele dag in de weide stond. Felice deed Santos het tuig om en bond hem losjes aan de rand van de bak. Ze wilde zien of hij zijn enthousiasme een beetje kon intomen, rustig begon ze met singelen en opzadelen. Ze wilde hem niet ongeduldig maken maar ze deed er wat langzamer over dan ze normaal deed. Op zich zou het niet heel veel uitmaken voor haar als hij wat over enthousiast was, dat was makkelijk af te leren. Santos was nog niet zo oud dus dat kon makkelijk.
'Sorry dat het zo lang duurde,' Felice maakte Santos los en klom op zijn rug. 'Bemoedigend klopte ze op zijn nek. 'Laat maar zien wat je kan,' Felice begon rustig met een paar stappen maar ging later al snel over in draf.