Just my worries

Wat had het paard toch vandaag? Niet genoeg gegeten ofzo? Dit was al de vijfde keer dat ze haar moest corrigeren. Blaadjeseter. 'Vipe!' mompelde Kanae, terwijl ze de teugels iets strakker aantrok. Ze noemde Viper eigenlijk nooit bij haar volledige naam. Het was altijd "Vipe" of "Vi", tot vervelens toe van de anderen. Ze reed eigenlijk bijna nooit buiten, dat kwam er ook nog bij. Het was haar dag gewoon even niet. Ruzie, ja, dat was altijd de reden. Je had er geen genie voor nodig dat ze ruzie had gehad. Haar kaak was licht gezwollen, en er zaten nog rode huilvlekken op haar wangen. Verdomme. Het was haar weer niet gelukt om Michal erbuiten te houden. Weer had ze de klappen opgevangen die niet voor haar bedoeld waren. Klappen van haar vaders kant, klappen van haar moeders kant. Er was geen duidelijk aanleiding voor de ruzie geweest, die was er nooit. Ze vlogen elkaar gewoon in de haren. Over tafel, nota bene. Tijdens de lunch. Michal was net uit school, en Kanae had de tafel gedekt. Eerst was haar moeder binnengekomen, druk typend op haar blackberry, waarna haar vader met zijn krant was binnengelopen. Altijd bezig, om de ander maar niet te hoeven zien. Het boeide Kanae niet langer, ze probeerde slechts haar broertje te beschermen. De tranen welden weer op in haar ogen. Haar broertje was ervoor gaan staan toen haar moeder haar vader een klap wilde geven, en nu had hij een dikke lip. Ze had hem naar het buurjongetje gebracht, en was daarna op de fiets gestapt, naar de manege. Daar had ze het eerste het beste paard opgezadeld, en was een buitenrit gaan maken. En dat paard was dus Viper. Kanae reed wel vaker op haar, en iedere keer bleef het een uitdaging. Viper en Kanae waren geen goede combinatie, hoe je het ook bekeek. Maar toch, ze was vastbesloten om het vertrouwen van deze merrie te winnen. Deze merrie, met haar witte manen en haar bruine vlekken, leek wel wat op haar droompaard. Niet helemaal, maar het kwam in de buurt. Het liefst wilde ze haar neus in de manen begraven, en huilen tot ze niet meer kon, maar Viper had besloten om geïnteresseerd te zijn in blaadjes. Verdorie. Het werd weer zo'n rit.

-Open-

Soms zand voor zich uit schoppend slenterde Dante over het ruiterpad. Hij was pas in de buurt komen wonen en had bedacht dat als hij het ruiterpad zou volgens vast wel ergens in de buurt van de Manege uit zou komen. Dus hier was hij dan, met zijn geweldige ideeën. Al een uur of twee.
Dante was al opgelucht dat de zon scheen en het niet regende, het had allemaal erger gekunt. Hij besloot dat als hij de bocht omkwam en nog steeds geen einde van het pad kon zien hij weer naar zijn appartement zou terugkeren. Hij kon altijd nog met de auto en een tomtom bijvoorbeeld.

Nog voordat hij opgelucht zijn hoofd om de laatste stammen kon steken om naar het, hopelijk, einde van het pad te turen. Hoorde hij gemopper, het o zo bekende gemopper van mens naar paard dat niet mee wil werken. Hij liep door en bekeek het meisje. Eigenlijk was ze al niet echt een meisje meer, ze zag er niet erg blij en meisjesachtig uit hoewel het mischien ook kwam door de merrie, Vipe blijkbaar, die hardnekkig blaadjes van de bomen bleef plukken. Dante probeerde het zelf met paarden ook altijd te vermijden alleen al om de groene smurrie die op het bit achterbleef te ontwijken.
'Hallo' zei hij en glimlachte een beetje omdat ze hem nog niet had opgemerkt. 'Weet je toevallig hoe ver het nog is naar de manege? Als die überhaupt in de buurt is..'

'Hallo' klonk het, en Kanae keek op. 'Hoi' mompelde ze zacht, een beetje verbaasd dat ze de jongen niet aan had zien komen. Nou ja, jongen.. Eerder jongeman. Hij was zeker ouder dan zij, en ook een stuk langer. 'Weet je toevallig hoe ver het nog is naar de manege? Als die überhaupt in de buurt is..' ging hij verder, en ze knikte kort. 'De manege is ongeveer een kwartier lopen, te paard ben je er binnen zeven minuten. Maar,' Ze bekeek hem van top tot teen, 'Je hebt waarschijnlijk geen paard verborgen staan in de bosjes, hè?' Flauwe opmerking. Dom om hem te maken, maar ja. Ze was op het moment eigenlijk niet zo geïnteresseerd in de indruk die ze zou maken. Dit waren van die momenten dat ze weer even vijftien was, en probeerde haar depressie te onderdrukken.

Voordat ze de kans kreeg om nog somberder te worden, besloot Viper dat het tijd was voor lunch. De teugels bijna uit Kanae's handen rukkend bewoog ze haar hoofd naar rechts, en probeerde van de meest dichtstbijzijnde struik een hap te nemen. 'Viper! Nee!' riep Kanae, maar de merrie luisterde niet. Blaadjes waren best wel lekker, en een stuk beter dan het stilstaan wat ze naar de mening van de merrie al veel te lang deden. Met een zucht steeg Kanae af, en trok ze nog eens aan de teugels, dit keer een stuk harder. Met een ruk schoot Viper's hoofd naar dat van Kanae, en ze kreeg een zachte tik op haar neus. 'Niet doen. Wat moet ik toch met je? Op deze manier kan ik je niet berijden.' Zuchtend besloot Kanae dat ze dan maar lopend terug moest. 'Loop anders met mij mee, ik wijs je de weg wel.' zei ze tegen de jongen, van wie ze bijna vergeten was dat hij er ook nog was.

'Nee helaas niet' antwoorde Dante met een lachje. Toen het meisje naar hem opkeek gleed haar lange bruine haar langs haar kaak en toonde de rode plek die daar zat. Ook haar wangen waren rood en Dante vroeg zich af waarom ze gehuild had en waar de kneuzing op haar kaak vandaan kwam. Hij zei er niks over, hij kende haar niet en zij hem niet dus waarom zou ze antwoorden?

Vipe besloot dat het tijd was voor een serieuze lunch. Dante kon het haar niet kwalijk nemen, de bossen lagen er groen en vrolijk bij. Hij bedacht dat hij ook snel een buitenrit moest gaan maken, hij wist nu tenslotte iniedergeval een flink eind de weg. Hij maakte zich al op om verder te wandelen en gedag te zeggen tegen het meisje toen ze afsteeg en voorstelde om met haar mee te lopen. Verbaasd knikte Dante, het had niet geleken of ze nog maar enige aandacht of interesse voor hem had. Met een glimlach op zijn gezicht liep hij naar haar toe. 'Ik heet Dante trouwens' zei hij. Dante trok een vragend een wenkbrauw op, haar uitdagend ook haar naam te noemen.
Nu hij dichterbij stond zag hij dat de rode plek niet alleen een plek was maar ook een soort bult. Hij wees ernaar en vroeg 'Wat, heeft Vipe je ookal een kopstoot verkocht?' Dante was zich ervan bewust dat hij nieuwschierig overkwam maar hij was eigenlijk ook wel benieuwd. Hij vroeg niet waarom ze gehuilt was. Emotionele vrouwen waren niet echt zijn ding.