Forget and forgive, if you can.

Het was niet drukker dan anders in het park. Mensen met kinderen of honden die uitgelaten werden. Eenden die zich verfriste in het water. Genietend snoof Felice de geuren van vers gras op. Alles liet ze achter zich, haar verleden, de haat die ze koesterde voor haar stiefvader en de pijn die ze met zich meedroeg. Geen fysieke pijn, nee niet meer. Sinds ze bij haar vader was gaan wonen was alles beter geweest, zichtbare wonden genazen maar de onzichtbare wonden. Haar ziel of wat daar binnen ook zat was aan stukken gevallen en versplinterd. Grote stukken waren weer geplakt en aan elkaar gelijmd, maar iedere dag voelde ze de splinters steken in haar binnenste. Het deed pijn, zo veel pijn. Alsof duizenden kleine venijnige spelden je in je huid prikte maar je kon ze niet zien noch eruit trekken.
Op een leeg bankje plofte Felice neer. De grote eik die boven haar uittorende beschermde haar voor het licht. Kleine vlekjes licht die door het bladerdak van de eik heen glipte vormde zich op haar hand. Bewonderend keek ze naar haar handen. De kleine vlekjes licht dansde op haar hand. Wauw eigenlijk was dat nog best mooi! Maar die gedachten werd als snel aan de kant geworpen. Want hoe moest ze nu verder? Een ding wist ze zeker, ze zou nooit stoppen met doorlopen. Ze mocht niet stilstaan vanwege het verleden. Schouders eronder en doorlopen, hoofd omhoog en borst vooruit. Maar die haat, de verachting die ze voelde dat borrelde diep in haar als warma lava dat binnenkort uit werd gespuwd. Moest ze dat laten gaan? Wilde ze dat uberhaupt wel, ze wilde doorlopen. Ze wilde leven. Deed ze dat niet dan?
Zuchtend gooide het meisje haar hoofd in haar nek en staarde naar het groene bladerdak. Zoveel vragen die ze eigenlijk makkelijk kon beantwoorden. Ze moest alleen de waarheid onder ogen zien.
Felice Morrow, je wilt hen niet vergeten. Je haat ze, veracht ze en een sorry of het spijt me is niet genoeg. Als ze snapte hoe zij zich had gevoeld, hoe ze de hel had gevonden in haar eigen huis. Als ze het zelf hadden beleefd. Ja dan, dan kon ze het hen misschien vergeven. Maar nu? Nee, nu konden ze verbranden in de opwakkerende vlammen die ze achterliet.
En ze zou niet omkijken, geen een keer.

[Open voor wie haar wilt opvrolijken =3]