A long day..

In het midden van alle drukte die de markt met zich meebracht stond er een jonge hengst naast alle andere paarden. Nieuwsgierig staarde hij de voorbij komende mensen aan. Dit was zijn eerste keer hier op de markt. Van een ouder paard naast hem had hij gehoord dat mensen hier naar je kwamen kijken om je misschien mee te nemen naar hun huis. Hij vond het leuk om zoveel paarden en mensen bij elkaar te zien. Het had een gezellige drukte om zich heen. Anders dan de boerderij waar hij was geboren en opgegroeid. Het was hem al een paar keer overkomen dat mensen hem aaiden of dat er een klein meisje op zijn rug werd gezet. Desert keek het aan en hij vond het niet vreselijk om hier te staan. Er was veel te zien en te horen, ook al snapte hij niet alles.
Een paar uur waren al voorbij gegaan. Ongeduldig sloeg de hengst met zijn staart. Het voelde al weer eeuwen geleden dat hij gelopen had. De mensen de paarden, hij had het nu wel gezien. Klaar om naar huis te gaan. De verhalen waren gehoord en hij was iets te vaak aangeraakt voor zijn gevoel. Elke keer weer andere mensen die dezelfde handelingen uitvoerde om vervolgens weer door te lopen en hem te laten staan. Desert had de zon al hoog aan de hemel zien staan en nu weer naar beneden begon te glijden. De dag was bijna om en het aantal mensen dat nog rondliep was aanzienlijk geslonken. Zachtjes duwde hij zijn neus tegen zijn baas aan. Was hij het dan niet zat om hier de hele dag te staan en te wachten? Vanuit zijn ooghoeken zag hij alweer mensen naderen. Verveeld brieste Desert, kwamen die ook om vervolgens weer te verdwijnen? Zijn geduld begon op te raken, ze konden maar beter opschieten dan kon hij naar huis. Hij had behoefte aan ruimte om te kunnen draven en te springen.

[Even inkomen :'D]

Lucy liep de grote stal binnen. Diep ademde ze in. De lucht van paarden en hooi drong haar neus binnen. Wat had ze dat gemist. Nadat ze was verhuist omdat haar ouders overleden, had ze het niet meer geroken. Maar nu was dan het moment aangebroken. Eindelijk was het zo ver. Vandaag gingen ze kijken naar een paard. Echt een idee wat ze wou had ze nog niet, maar haar toekomstige paard moest niet al te oud zijn. Dat wilde ze liever niet. "Hier staan de paarden." zei de handelaar een beetje overbodig. Dat had ze al gezien. Haar oog viel op een schimmeltje in de hoek. "Wat is dat voor een paard?" Ze liep ernaartoe. Het was een merrie. Op zich wel een mooi paard, maar ze leek een beetje sloom. Lucy wilde iets meer uitdaging. En de merrie was al een jaar of tien. Jammer. "Heeft u ook jongere paarden? Ik zou hem het liefste zelf willen inrijden." Ze zag het gezicht van de verkoper oplichten. Hij had waarschijnlijk ook niet geweten wat ze wou en hij had heel veel paarden. "Die staan aan die kant. " vertelde hij, en hij liep naar een ander gedeelte van de stal. Overal was het gesnuif van de paarden te horen. Haar ogen werden naar een jong bruin paard getrokken. Een arabiertje. Dat waren altijd fijne paarden met een leuk temperament. En wat leek zijn koppie op haar verzorgpaard. Hij scheen het hier niet zo naar zijn zin te hebben. Ook leek hij een beetje onzeker. Heel rustig liep ze naar hem toe. "Dag jochie, hoe gaat het?" vroeg ze zacht op kalmerende toon. Het ging haar niet om de vraag, maar meer om de toon. Ze stak voorzichtig haar hand uit zodat hij eraan kon snuffelen. Heel rustig streelde ze zijn zachte neus. Deze kwam nog het meest in de buurt van haar ideale paard. Zou dit hem zijn?

De verveling was het ergste wat er was op water na. Desert kauwde op een beetje stro dat in zijn stal was gelegd als bescherming tegen de harde stenen. Wild brieste de jonge hengst en schudde met zijn manen waardoor die weer in de war raakte. In de vroege ochtend had het kleine meisje van zijn baas zijn manen en staart gekamd en hem van top tot teen werd hij geborsteld. Nu was alles weer teniet gedaan. Verveeld keek hij om zich heen. Was er dan niemand die hem opmerkte tussen deze hele kudde vol met paarden? Merkte dan niemand zijn bruin rode lichaam op of zijn donker bruine tot bijna zwarte ogen die helder rond keken. Was hij niet verkoopbaar was dat het? Bedroefd liet hij zijn hoofd een beetje hangen. Hij wilde hier niet meer zijn, hij wilde of naar huis of meegenomen worden. Een snel proefritje was ook zeer gewaardeerd, hij wilde zijn benen strekken. Zijn buurmans buurman was al een paar keer naar buiten geweest om te rijden maar ook hij was nog niet verkocht. Ergens was het ook niet vreemd, van ver weg hoorde hij nog een zachte hinnik vergaan in de herrie. Hij kon dan niet achter zich kijken maar hij hoorde zijn achterbuurman zich draaien in zijn stal of wanneer hij hinnikte naar andere paarden. Desert had al opgemerkt dat sommige paarden net zoals hem verveeld en moe waren van deze lange dag waar je niks anders kon doen dan staan en wachten.
Een meisje kwam zijn kant op, of tenminste dat dacht hij. Haar haren waren oranje, niet bruin rood achtig zoals hij maar lichter en wat feller. Zijn oortjes gingen wat naar voren. Hij hoopte maar dat ze ook hem kwam bezoeken, hij wilde hier weg. Zag niemand dat dan? Het oranjeharige meisjes kwam dichterbij zijn stal! Een zachte kalmerende stem kwam uit haar mond, hij herkende de woorden niet maar hij vond de toon erg rustgevend. Zachtjes brieste hij. Eindelijk gezelschap. Nieuwsgierig keek hij in de ogen van het meisje, hij wensde dat ze hem kon verstaan, maar dat was natuurlijk onmogelijk. Ze stak haar hand uit, vriendelijk snuffelde hij aan haar hand. Ze rook goed, niet gemeen. Ze straalde het uit, ze was geen gemeen kind zoals hij bij sommige mensen had geroken. Mensen konden warmte uitstralen maar ook kilte en kou. Dit meisje voelde goed aan, en Desert vertrouwde op zijn gevoel. Hij liet het toe dat ze hem aaide, Desert strekte zijn nek uit en duwde met zijn neus zachtjes in haar nek. Niet weggaan blijf, ik verveel me. Maar dat zal ze natuurlijk niet snappen.

Lucy's vingers gleden langs de zachte hals van het mooie bruine dier. Een vos arabier. Dat kwam niet zo vaak voor. Ze vond hem prachtig. Maar hoe zou hij lopen? "Meneer, kan ik hem zien lopen?" vroeg ze dan ook aan de handelaar die naast haar stond. Het paard scheen haar ook wel leuk te vinden want hij strekte zijn hals helemaal uit en legde zijn neus in haar nek. Lucy lachte. Zijn snorren kriebelden een beetje. "Je mag hem wel uit zijn stal halen. We zien wel of hij wil vandaag." Lucy draaide zich om. Toen drong het tot haar door wat hij bedoelde. "Is hij erg wild?" vroeg ze. Anders kon ze maar beter zijn hoofdstel pakken. Het hing aan een haakje bij de deur. Net buiten neusberijk. Sommige paarden gingen dan het hoofdstel eraf pakken. Zachtjes, om het paard niet al te veel te laten schrikken, deed ze de deur open. Het was een zware piepende staldeur. "Zo kereltje, ga je mee?" vroeg ze terwijl ze het bit voorzichtig in zijn mond deed. De deur had op een kiertje gestaan, maar nu duwde ze hem helemaal open. Langzaam leidde ze het dier naar buiten terwijl ze geruststellend tegen hem praatte. Je wist nooit zeker hoe ze zouden reageren. De handelaar wees haar de weg naar de staldeur. Naast het paard liep ze naar buiten. Eenmaal buiten bleef ze staan om het paard even te laten kijken. Misschien vond hij dat prettig.