A little walk, to set my mind straight.

Met haar handen in de zakken van haar hoodie liep het meisje over het pad. Een touw hing losjes langs haar, ging ook de zak in; ze hield het vast met een van haar handen. Het witte touw dat ze vasthield zat bevestigd aan een even wit halster. En de drager van het halster was een kleine gevlekte merrie. Deze trok af en toe aan het touw, maar al snel hield ze ermee op; zag in dat het niet hielp. Om aan te tonen dat ze nu onderdanig zou zijn liep ze een beetje achter de blondine. Deze leek het gedrag niet af te keuren, maar ze liet ook niet blijken dat ze het waardeerde. Ze had haar blik op oneindig gericht en leek een beetje afwezig. Een briesje dat af en toe terugkwam speelde met haar donkerblonde lokken. Haar halfdichte blauwe ogen stonden ietwat dof, toonde dat ze afwezig was. Haar mondhoeken hingen naar onder, maakten haar droevige uitstraling compleet.
Er kwam een hond aanrennen, trok haar aandacht. Ze knipperde met haar ogen, keek naar het dier. ‘Sherlock… Waar was je geweest?’ klonk haar zachte zangerige stem. Ze bleef ongestoord doorlopen, de hond – die leek te reageren op de naam die ze gebruikte – zou haar met gemak bijhouden. Het was duidelijk dat ze dit niet gewend was, dit gedrag van Sherlock. Normaal zou hij altijd bij haar zijde zijn gebleven, maar dan was ze er ook geweest om hem te sturen met haar stem. Ze was weer in gedachtes verzonken, zoals gewoonlijk. Het leek langzaam een gewoonte te zijn geworden, maar wat wou je ook.

Ze keek eventjes naar de pony naast haar. Als ze nou kleiner was geweest; dan had ze zo op haar kunnen springen en weg kunnen rijden. De Sheltie zou hun met gemak bijhouden, zo snel was de merrie nou ook niet. Maar ze was te groot, ze zou zelf gewoon meekunnen lopen als ze op haar zat. Bovendien zou het ook zielig zijn voor de merrie; niet dat ze echt dik en zwaar was, maar ze was groot en toch te zwaar voor de rug van de pony. Ze was de jongste niet meer.
Ze werd uit haar gedachtes getrokken door een blaf, en ook door de merrie die stil bleef staan en weigerde verder te lopen. Beiden leken iets te hebben gespot. ‘Wat is er?’ fluisterde ze zachtjes, wou niet gehoord woorden door een mogelijk onbekend persoon. Ze volgde de blikken van de dieren, keek nieuwsgierig in de richting. Niet dat iemand zich echt zou verstoppen; behalve als die persoon achter een boom ging staan, of zich verstopte in de struiken langs het pad. Maar dat zou heel erg kinderachtig zijn, en ze verwachtte niet dat iemand dat zou doen. Behalve als het een klein kindje was, maar dat geloofde ze niet; ouders lieten hun kinderen zelden rondzwerven in dit bos.

* Iedereen welkom ~!