It just bothers me.

Met een langzame pas liep het meisje door de stallen. Bij iedere stal bleef ze wel eventjes stilstaan, om het paard erin eventjes te strelen; wat tegen het dier te fluisteren, enzovoort. Ze haalde een hand door haar blonde lange lokken en slaakte een zucht. Ze bleef weer bij een stal staan, maar deze was leeg. Ze ging zitten, haar rug tegen de deur ervan. Ze trok haar benen op, steunde met haar achterhoofd tegen de staldeur en sloeg haar ogen ten hemel. Waarom kreeg ze altijd zo’n naar gevoel; altijd als hij weer eens een pak sigaretten in zijn hand had en naar buiten ging. Dacht hij dat ze werkelijk zo blind was? Ze wist wel wat hij ging doen, en het zat haar dwars.
Ze haalde diep adem, probeerde zichzelf rustig te krijgen. Zij had er geen problemen mee gehad, maar hij wel. Maar ze had ook niets om problemen mee te hebben; wat kon het haar schelen dat iemand die ze niet kende niet van haar hield? Velen zouden het zielig vinden; een moeder die haar kind verliet toen ze nog maar een baby was omdat ze niet van haar hield. Maar wat je niet kent, kun je ook niet missen. En juist omdat haar vader haar wel had gekend viel het hem wel zwaar. Ze wou dat ze er iets aan kon doen; maar het feit dat ze ook nog eens erg veel op haar moeder leek – wat ze wist door de foto’s van de vrouw – zou ze hem alleen nog maar meer pijn doen als ze in zijn zicht kwam.
Ze keek afwezig af wanneer ze voetstappen hoorde. Ja, het waren voetstappen; het was zowat onmogelijk om het verschil niet te kunnen horen tussen het geluid van hoeven en schoenen. Wat deed iemand nu in de stallen? Voor haar was het een tweede thuis, maar er waren geen lessen voor zover ze wist. Dus waarom zou iemand anders hier rondzwerven? Ze was hier enkel gekomen omdat ze zich rot voelde, en bij de paarden zocht ze altijd steun. Of ze ze nou zag, ze hoefde alleen maar te weten dat ze in de buurt waren; dat idee al hielp haar een heel stuk.

* Dit topic is geclaimed;
Kortom, alleen nog maar met toestemming!

Del Vico's Fiducia had een goede naam en na al die tijd kon hij het eigenlijk wel gebruiken, een beetje rust. Paarden hadden hem altijd gekalmeerd. De rustige, lieve dieren konden hem laten kalmeren, lieten hem relaxen. Hij kon goed met paarden omgaan en had, nu hij oud genoeg was om zelf te beslissen, de keuze gemaakt om hier te komen rijden. Hij had dan geen paard, hij had wel rij-ervaring van zijn vader; zowat het enige wat zijn vader hem geleerd had.
Hij liep het terrein van de manege op, maar zag niemand. Nou ja.. misschien waren de stallen een goede plek om te beginnen. Sowieso, de paarden waren het belangrijkste dus misschien moest hij dus wel eerst kennismaken met hen. Sebastian haalde afwezig een hand door zijn haar, schikte zijn koptelefoon iets beter rond zijn nek en liep richting de stallen, in een rustige pas. Hij had de tijd, het was immers nog redelijk vroeg.
Niet veel later zag hij een meisje staan, met lang blond haar. Ze zag eruit alsof ze rond zijn leeftijd was en alsof ze hier vaker was; misschien kon hij het aan haar vragen. 'Uhm.. Hallo,' begon hij, wat onzeker. 'Weet je toevallig hoe ik het hier moet aanpakken op mijn eerste dag?'

Ze had eigenlijk langer willen blijven zitten, het enige wat ze hoorde de paarden die bewogen; ademden. Maar ze moest zichzelf toch wel een houding geven, en ze kon niet laten zien dat er iets mis was met de familie del Vico. Stel dat ze erachter zouden komen wat er echt speelde? Het was bekend dat haar vader gescheiden was, maar niet dat hij er nog zo erg mee zat. Daarom was ze bang om ook zoveel van iemand te houden; bang om ook die pijn later te ervaren. Daarom was ze altijd zo gesloten tegenover iedereen, op haar vader en de paarden na. Ze durfde zelfs niet eens vrienden te worden met anderen na een tijdje, maar dat was een ander verhaal.
Ze stond op, moest zichzelf een houding geven. Ze haalde weer een hand door haar haar, deed haar schuine pony een beetje goed; op goed geluk aangezien ze geen spiegel had. Als ze niet een goede indruk zou maken, zouden mensen er misschien achter komen. En als ze het zouden weten… Dat zou niet echt goed zijn voor hun familie naam, laat staan de manege.
Ze voelde zich klein tegenover de jongen die op haar afkwam lopen. Het was duidelijk dat hij een stuk groter was dan haar, maar ouder?... Ze zou alleen aan zijn lengte zeggen dat hij ouder was, als ze eerlijk was. Ze trok haar mondhoeken op, forceerde zichzelf te glimlachen. Het ging nou eenmaal niet zo gemakkelijk als je je niet zo geweldig voelde. Maar haar glimlach werd al gauw een echte wanneer ze zijn onzekere toon hoorde, altijd leuk. Sommige mensen waren nerveus tegenover haar aangezien ze de dochter was van de eigenaar. Maar hij… Ze kende hem niet, en ze kende bijna ieder gezicht wel van de mensen die hier kwamen. Zou hij nieuw zijn?
Zijn woorden bevestigde haar voorgevoel. Ze wendde haar blik eventjes af. ‘Maar natuurlijk weet ik dat,’ sprak ze met een plagende glimlach wanneer ze hem weer aankeek, ‘Want hoe zou een del Vico dat niet kunnen weten?’ voegde ze eraan toe om haar glimlach te verklaren. Ze legde een wijsvinger op haar kin, keek bedenkelijk naar de jongen. ‘Vertel mij eens… Wat je naam ook mag zijn, heb je al rij ervaring; en zo ja; hoeveel?’ Misschien kon ze hem wel gelijk op een paard zetten, haar vader kon toch nooit lang boos op haar zijn. En het was zowat een gewoonte dat mensen gewoon paarden opzadelden wanneer ze wouden en gingen rijden. Dus waarom zou ze zich inhouden?

Een glimlach kwam op het gezicht van het meisje, dat zich omgedraaid had. Sebastian keek vragend, een beetje onzeker. Waarom glimlachte ze? Natuurlijk wist ze dat, ja, hoe kon hij dat weten? Sebastian glimlachte onzeker en probeerde zich te herinneren of hij haar ooit gezien had. Het meisje verklaarde zichzelf iets later door haar achternaam te onthullen. Op Sebastians gezicht was te zien dat het door begon te dringen. 'O, sorry! Dat had ik helemaal niet door,' verontschuldigde hij zich. Ze legde een wijsvinger op haar kin en vroeg hem wat. De vraag kwam best onverwacht, maar hij besloot er antwoord op te geven. 'Ja, al een jaartje of 5,' vertelde hij. Paardrijden zat er sinds zijn dertiende al in. Hij was er dol op. Waarschijnlijk had zij wel meer ervaring. 'Ik ben hier alleen nog nooit geweest. Heb jij veel ervaring?' Misschien een verkeerde vraag, maar hij was ook wel nieuwsgierig. Als zij de dochter van de eigenaar was, vroeg hij zich af of ze net zo dol was op paarden als hij. En ervaring vertelde daar wel wat over.

Zijn onzekere houding zorgde ervoor dat ze een twinkeling in haar ogen kreeg. Dat kreeg ze altijd als mensen zich zo tegen haar gedroegen. Ze waren altijd nerveus, vooral de nieuwelingen. En ze vond het altijd wel leuk om daarvan te profiteren. En vooral aangezien deze jongen groter was dan haar; het zou toch wat zijn, een klein meisje die wel de baas leek over een veel grotere jongen. Ze grinnikte zachtjes na zijn woorden. ‘Ik had ook niet verwacht dat je het zou zien; tenzij je mijn vader al hebt gezien. Maar anders zou je me die vraag niet hebben gesteld,’ legde ze rustig uit.
Ze trok een wenkbrauw op, liet haar hand weer naar onder zakken waardoor haar arm losjes langs haar bleef hangen. Vijf jaar maar? Oké, ze vond het altijd vreemd als mensen niet hun hele leven bij paarden waren opgegroeid. Maar dat was omdat zij wel zo was opgegroeid. Maar ze had hem zelfs ouder dan zichzelf geschat, en dan maar vijf jaar; wat een anticlimax eigenlijk. Ze keek hem zijdelings aan, deed met een van haar handen een paar haren achter haar oor. Was die vraag een grapje? Maar aan zijn toon te horen, en de manier waarop hij naar haar keek was dat blijkbaar niet zo. ‘Ik ben hier opgegroeid,’ begon ze kortaf, ‘Als dochter van Meneer del Vico groeide ik op tussen de paarden. Ik heb in totaal ongeveer twaalf jaar ervaring, met rijden. Met omgang met paarden al meer, voor zolang als ik me kan herinneren.’ Vraag beantwoord, nu kon ze verder.
Ze draaide zich om. ‘Kom, dan gaan we een stukje rijden; kan ik zien wat je allemaal hebt geleerd in vijf jaar,’ sprak ze terwijl ze al wegliep en hem wenkte haar te volgen. Voor een stal bleef ze staan, keek met een warme glimlach naar de zwarte hengst die in de stal stond. Souventre, de grootste van al de paarden op Fiducia; hij zou vast wel qua lengte geschikt zijn voor de jongen. Met een goede ruk maakte ze de staldeur helemaal open. Ze maakte een sierlijk gebaar, een soort van buiging terwijl ze met een open hand naar de stal wees. ‘Na U,’ glimlachte ze. Wie weet zou hij wel bang zijn; had hij nog nooit een echte Fries gezien. Maar wie weet, het zou gelijk wat vertellen over zijn echte ervaring, en niet alleen de jaren.

Het was duidelijk aan haar te zien dat ze er plezier in had. Ja, hij was langer, maar ook nieuw en nieuwe omstandigheden lieten hem altijd in het duister tasten. Deed hij het wel goed? Was hij wel beleefd? Al die dingen die zijn vader niet was, wilde hij wel zijn. Aardig, behulpzaam.. Ze leek niet erg blij te zijn met zijn vraag, maar het was slechts voor een opening! Sebastian was allang blij dat hij gevoel voor paardrijden had en dat hij het in die vijf jaar ontzettend vaak gedaan had; iedere dag. Kortaf meldde het meisje dat ze hier opgegroeid was. 'Wat een geluk,' verzuchtte Sebastian. Hij had overal en nergens gewoond, nooit een echt thuis gehad behalve in de stallen. Toch was ze gelukkig niet geïrriteerd, waar hij wel bang voor was geweest. Een stukje rijden; meteen leek er wat spanning van hem af te glijden. Hij had allerlei paarden bereden, omdat hij overal gewoond had. Kleine, grote.. 'Hoe heet deze?' vroeg hij, bewonderend naar het paard kijkend. Het was een groot, zwart paard met een prima lengte en een gezond uiterlijk. 'O, sorry! Ik vergeet me helemaal voor te stellen!' Sebastian stak beleefd zijn hand uit naar Sarah voor hij zijn aandacht naar het paard keerde. 'Ik ben Sebastian Ström,' meldde hij, al gewend aan de vreemde klank van de achternaam. Hij keek even rond voor spullen om te beginnen met poetsen. Je kon niet zomaar op een paard gaan zitten, nee, de dieren hadden respect en verzorging nodig. Hij wist nog dat nieuwelingen soms zomaar weg wilden rijden. Ja, daag! Daar werd hij zo moe van..

Ze haalde nonchalant haar schouders op na zijn verzuchting. ‘Het is hoe je het bekijkt,’ mompelde ze terwijl ze naar de stal liep. ‘Mijn vader had altijd gewenst me een “normaal” leven te kunnen geven, zonder paarden om me heen… Op de leeftijd van drie jaar,’ voegde ze eraan toe. Het was waar, haar vader had er zo vaak over gediscussieerd. Iedere keer als ze begonnen over haar moeder, eindigde ze met hoe haar opvoeding was geweest en uiteindelijk eindigde het altijd met de woorden: Misschien was het beter geweest als er geen paarden in je leven waren geweest.
Ze schudde onmerkbaar haar hoofd en haalde diep adem. Die gedachtes hielpen haar niet echt. Ze was blij dat de jongen was gekomen, voor wat afleiding; ondanks dat hij het niet wist. En waarom had ze er niet aan gedacht om een ritje te maken? Ze knapte er altijd zoveel van op, maar dat was ook al zo als ze haar armen om de hals van een paard kon slaan. En nu had ze de kans om te rijden, maar ze zou geduldig moeten zijn. Ze wou niet twee paarden opzadelen, de dieren verdienden ook hun rust. Ze zou wel na de jongen op de hengst rijden.
Ze streek langzaam met een hand over de zwarte hals van het paard. Met een ruk keek ze om toen zijn stem weer tot haar doordrong, ze was hem helemaal vergeten. ‘Dit is Souventre,’ stelde ze het paard voor, aangezien die dat zelf niet kon. Ze glimlachte zwakjes, hij zei wel erg vaak sorry. Ze pakte zijn hand vast, gaf hem een stevige handdruk; dat deed ze altijd. ‘Aangenaam Sebastian,’ ze probeerde zijn achternaam maar niet uit te spreken, hij klonk nogal ingewikkeld, ‘Ik ben Sarah, Sarah del Vico.’
Ze grinnikte toen ze zag dat hij wegliep, wou vast spullen gaan zoeken om Souventre te borstelen. Ze herstelde zich, schraapte haar keel eventjes voordat ze wat zei: ‘Je gaat de verkeerde kant op; Souventre zijn kastje is daar,’ ze wees de andere kant op, naar een paar kastjes verderop, ‘De derde van boven, daar staan zijn spullen in; en ook wat poetsspullen.’ Ze liep de stal uit, ging er zelf al op af. ‘Hij loopt niet weg, dus maak je maar geen zorgen; en er is ook niemand. Zelfs Sherlock en Watson zijn er niet, niet dat hij het type is om ergens van te schrikken of in paniek te raken,’ legde ze uit onder het lopen. Ze maakte het kastje open. ‘Nou, wat draag jij en wat draag ik?’ vroeg ze, een vragende blik aan Sebastian schenkend.

Haar vader had dus niet gewild dat ze met paarden omging.. Wat verschrikkelijk moest dat zijn! Hij kon zich niet voorstellen hoe het zonder die nobele dieren geweest was.. 'Mijn vader dumpte me juist bij de paarden, al vind ik het niet erg dat hij dat gedaan heeft,' reageerde Sebastian. Hij liet zijn blik wat afdwalen toen hij merkte dat hij de aandacht van het meisje kwijtraakte. Ach ja, hij was toch niet interessant of iets dergelijks. Een stevige handdruk kwam echter met het feit dat ze zichzelf en het paard voorstelde. 'Souventre..' herhaalde Sebastian. 'Dat is een mooie naam, Sarah,' vond hij. O, dat klonk net alsof hij het over haar naam had! 'Uhm.. Ik bedoelde Souventre, maar.. Niet dat jouw naam niet mooi is, maar..' Hij stopte, hakkelend. Straks ging hij nog stotteren. Hij wist echt niet hoe meisjes reageerden [xD]. Zo vaak ging hij niet met ze om! Meestal was hij bij de paarden..
Op zoek naar spullen, wat toch moeilijker ging dan hij verwacht had. Sarah leek er wel lol in te hebben, ze lachte zelfs. Zou hij echt zo dom doen? Hij liep maar met haar mee naar het kastje. Gelukkig zou het paard niet weglopen, maar dacht ze echt dat hij dat dacht? 'Sherlock en Watson?' vroeg hij, nieuwsgierig. Nog meer paarden of bijnamen voor mensen? Sebastian keek naar de spullen en pakte wat, waarvan hij dacht dat het nodig was. Hij moest wel wat dragen, anders zag het er ook zo nutteloos uit. Maar bij het eerste ding ging het al mis; het raakte de grond in no time. 'O..' mompelde Sebastian, zijn stopwoordje opnieuw gebruikend. 'Sorry..' Hij pakte het op en liet daarbij wat anders vallen. Dit ging niet goed. Snel grabbelde hij de dingen bij elkaar en ging overeind staan. Draaide zich om naar de stallen, omdat zijn gezicht rood was geworden. Gelukkig beschadigden poetsspullen niet zo snel. De gel kon hij ook nog wel dragen, al viel het nu alweer bijna uit zijn handen. Hoezo, handig.. Sarah zat hem nu vast uit te lachen. Eigenlijk kon Sebas we huilen, het gelijk zo verpesten, maar hij besloot het daarbij te laten en liep terug naar Souventre.

‘Bofkont,’ grijnsde ze, met een tikje jaloezie in haar stem. Natuurlijk zou ze haar vader boven de paarden verkiezen, althans; daar ging ze vanuit. Maar zij zou het niet erg vinden als iemand haar zou dumpen bij de paarden, ze waren allemaal familie voor haar. En eigenlijk had haar moeder dat wel een beetje gedaan. Ze vroeg zich af of Sebastian zijn vader eigenlijk kende, of dat de vent hem net zoals haar in de steek had gelaten toen ze nog een baby was; geen herinneringen over dat familie lid dus. Maar het was beter zo, het zou er alleen maar pijnlijker op zijn geweest.
Zo stevig als haar handdruk was, zo kort was hij ook. Haar handdrukken waren altijd kort en krachtig. Ze vond het maar zo dom om zo’n slappe handdruk te geven, plus hem dan ook nog eens uren te laten duren. Stel dat iemand het vervelend zou zijn; en ze verwachtte niet dat ooit iemand het leuk zou vinden als een vreemde je zo’n soort handdruk zou geven. Zij zou de persoon aanzien als een of andere engerd, maar zo zat zij dan weer in elkaar.
Ze glimlachte een tikje nerveus naar hem na het horen van zijn woorden. Ze wist niet zeker of het nou een complimentje voor haar was, of voor Souventre. De meeste mensen vonden zijn naam mooi; het had iets Frans in hun ogen, en Frans was altijd chic en mooi of zo. Wist zij veel. ‘Jouw naam is ook mooi, Sebastian,’ reageerde ze er maar gewoon luchtig op. Ja, ze wou profiteren van zijn onhandige gestuntel met woorden; maar als ze dat gelijk zou doen, dan zou hij dadelijk ontwijken. En dan was ze haar pleziertje kwijt, en dat wou ze niet.
‘Dat zijn onze honden,’ beantwoordde ze zijn vraag, ‘Sherlock is een Sheltie en de oudste van de twee. Watson is een kleine Corgie waarvan ik me soms afvraag of hij wel hersens heeft in dat koppie van hem.’ Ze kon het niet helpen dat ze zachtjes moest grinniken om haar woorden, ach wat zou het; ze lachte altijd het hardst om haar eigen grapjes. Het was een gewoonte, en meer dan de helft van de keren had ze het ook niet door. En als ze zichzelf erop betrapte; schaamde ze zich er niet voor.
Het geluid van iets dat op de grond viel vulde de stilte in de gangen. Met een frons op haar gezicht keek ze naar Sebastian, moest dat nou? Hij was wel erg onhandig bezig. Ja; Souventre zijn stal was niet ver weg, maar om alle poets spullen nou apart mee te nemen… Dat was niet echt handig; zij zou gewoon het bakje hebben gepakt waar ze inzaten, maar hé; iedereen zo zijn gewoontes. Ze liet hem gewoon zijn gang gaan, negeerde zijn onhandige acties zo goed mogelijk. ‘Weet je, voor een ruiter die vijf jaar rijdt; maak je je naam niet echt waar,’ merkte ze mompelend op, niet bedoeld om hem te beledigen.
Wanneer ze opkeek had hij zich al omgedraaid en hij liep ook weg. Ze rolde met haar ogen, wat hij wou. Ze pakte het zadel, hield hem vast met een arm; liet hem eigenlijk liggen op een van haar boven armen die ze voor haar buik had. Ze maakte met haar andere hand het kleinere kastje ernaast open, pakte er een hoofdstel uit. Ze dacht even na, besloot toen ook maar een martingaal te pakken. Wie weet zou het wel nuttig zijn als Sebastian op Souventre zat.
Ze liep naar de stal toe, installeerde het zadel en hoofdstel daar. Ze klopte op het zadel. ‘Leg het gel hier maar op, ik ga eventjes een sjabrak halen die liggen verderop. Poets Souventre maar alvast, dan vertrouwd hij je dadelijk vast wat beter als je op hem gaat rijden.’ Zonder op antwoord te wachten draaide ze zich om en ging in een sukkeldrafje de gang door; sloeg vervolgens af en verdween uit het zicht.

* In volgende post komt ze terug hoor (;